سفارش تبلیغ
صبا ویژن
پیامبر خدا صلی الله علیه و آله به ما فرمان داد که در سه چیز بر ما چیره نگردند : به معروف فرمان دهیم و از منکر باز داریم و سنّتها را به مردم بیاموزیم . [ابوذر]
 
جمعه 90 آبان 13 , ساعت 7:0 صبح

در محضر آیت الله حسین مظاهری
مسئولیت در خانه، بسیار سنگین است. یک زن اگر بتواند آن مسئولیتى را که در خانه به دوش اوست مثل شوهرداری، تربیت فرزند، و... را انجام دهد کار بزرگى انجام داده است. اگر یک مرد همان گونه که اسلام به او دستور داده، بتواند مسئولیتش را در قبال خانواده انجام دهد کار بزرگى کرده است. از جمله دستورات اخلاقى اسلامى در خانه، خوش رفتارى است. خوش رفتارى در خانه داراى مصادیق گوناگونى است. یکى از مصادیق خوش رفتارى زن و مرد نسبت به هم این است که باید نسبت به هم با “وفا” باشند. معنى “وفا” نسبت به هم این است که اگر زن و یا مرد یک بدى و یک نا اخلاقى از همدیگر در محیط خانه ببینند، این باعث نشود که خوبى‌هاى همدیگر فراموش شود. معمولا انسان چه با خداى خود و چه با بندگان خدا، این ناسپاسى را دارد.
یعنى پروردگار عالم که این همه نعمت‌ به ما داده است، اگر یک روز مریض شویم، یک اتفاق و مصیبتى براى ما رخ بدهد، جزع و فزع ما بلند مى‌شود و کار به کفر نعمت مى‌کشد. مثلاً شما چندین سال به کسى خوبى مى‌کنید، اما یک وقت یک حرف نیش‌دار به او مى‌زنید، معمولا انسان‌ها این گونه هستند که آن خوبى‌ها تمام مى‌شود و فراموش مى‌شود و آنچه بر سرش داد و فریاد بلند است آن نااخلاقى بود که انجام شد. قرآن مى‌فرماید طبع انسان این گونه است. “و ما قدر الله حق قدره...”(1) یعنى حق و حدود خدا را هیچ کس نمى‌تواند بجا بیاورد. در جاى دیگر مى‌فرماید: “وان تعدّوا نعمت الله لاتحصوها انّ الانسان لظلوم کفّار” (2 )انسان اگر بخواهد نعمت‌هاى خدا را شمارش کند نمى‌تواند، در عین حال او ظالم و ناسپاس است.
طبع انسان این گونه است که سبک سر آفریده شده است. اگر یک مصیبت کوچکى به او برسد جزع و فزع او بلند مى‌شود و چنانچه اگر به او نعمتى برسد تکبر مى‌‌کند.
انسان نسبت به خدا این گونه است، نسبت به بندگان خدا هم همین گونه است. چند سال خوبى به یک نفر با گفتن یک حرف نیش‌دار تمام مى‌شود و آن شخص دیگر خوبى‌هاى شما را فراموش مى‌کند. در خانه هم همین طور است. زن خوبى‌ها کرده، از صبح تا شب زحمت کشیده است حال اگر شما وارد خانه شوید و عیب کوچکى مشاهده کنید این عیب به چشم شما مى‌آید و تمام خوبى‌هاى او فراموش مى‌شود. این یکى از رذائل اخلاقى است. یک فرد مسلمان نباید این گونه باشد، آن هم نسبت به خانواده خود انسان باید باوفا باشد و معنى وفا این است که خوبى‌ها را فراموش نکند.
حداقل خوبى‌ها و بدى‌ها را کنار هم بگذارد و با هم قیاس کند و بعد روى آن حکم کند. چه بسیار در خانه‌ها، ناهنجارى‌هایى دیده‌ایم که براى همین مسئله ساده‌اى که بیان شد، یک عیب، یک سرپوش براى خوبى‌ها و باعث فراموشى آنها شد. این باید بالعکس باشد. خوبى‌ها باید سرپوش براى بدى‌ها شود.
فرد مسلمان اگر مى‌خواهد روز قیامت مورد عفو خداوند قرار بگیرد “فلیعفوا فلیصفحوا ا‡لا تحبّون ا‡ن یغفرالله لکم”(3) باید بدى‌ها را ندیده بگیرد.
به طور مثال، اگر مرد وارد خانه شد ودید که مثلا خانه مرتب نشده است، باید سریعا خاطر خویش را به این امر مشغول کند که زن در خانه، لباس‌ها را شسته، فرزندان را تربیت کرده و... در واقع بیکار نبوده است، حتى اگر هم بیکار بوده است، به این فکر کند او انسان است و انسان استراحت کردن را دوست دارد. انسان مى‌تواند یک توجیهى براى بدى‌ها در ذهن خود بیاورد. وظیفه داریم که توجیه‌گرى را براى بدى‌ها بکنیم و اگر این طور نباشد “بى‌وفا” هستیم.
محیط خانه توافق صد درصدى‌اش محال است. هم بدى دارد هم خوبی. انسان باید با سردى و گرمى آن بسازد. بدى را پشت سر بگذارد، عفو کند، ببخشد، و خوبى‌ها آن را در نظر بیاورد



لیست کل یادداشت های این وبلاگ